Enige tijd geleden ben ik gevraagd om een uitvaart te fotograferen. Oei… dat is nogal een vraag…

Hieronder mijn verhaal hoe ik dit heb ervaren.

Ivm de privacy van de nabestaanden heb ik voor een paar algemene foto’s gekozen en zijn eventueel herkenbare teksten en foto’s onduidelijk gemaakt.

De vraag of ik de uitvaart wil fotograferen… ja natuurlijk wil ik dat! En natuurlijk zit er bij mij wel een twijfel. Niet zozeer om het maken van de foto’s wel om de emoties die daarbij horen, he ik ben ook maar een mens. En ondertussen spreek ik mezelf toe, man dram niet zo, voor wie is het nu erg? Je maakt de foto’s dat kan je. Zakdoek in de zak en hup gaan.

Ik spreek af en ga op gesprek bij de familie, goed doorpraten wat willen ze en wat verwachten ze van me. Ik denk dat ik achteraf gezien dit nog wel met moeilijkst gedeelte vond…

Thuis bel ik de begrafenisondernemer op en spreek alles met hem door. Het gesprek verliep prettig en dat geeft een goed gevoel. Ik weet wat er gaat gebeuren en waar ik het beste kan zijn op dat moment. Ik ontvang een tijdlijn op papier die ik goed doorneem.

Het is natuurlijk allemaal best wel kort dag maar na het bellen van het crematorium kon ik gelukkig de zaal bekijken. Ik weet waar ik de auto neer kan zetten, ik mag de zaal nog in, maak een paar testfoto’s en loop alvast goed rond om te kijken waar ik straks mooi kan fotograferen.

De avond ervoor zet ik mijn spullen klaar, batterijen opladen, kaarten leeg maken, ook van de reservecamera. Ook een aantal persoonlijke spullen verdwijnen in de tas. De camera op stille stand gezet zodat hij wat minder geluid maakt. Ik werk met lichtsterke lenzen en een goede camera, flitsen kan echt niet.

De dag zelf verloopt goed. Er worden foto’s gemaakt van de bloemen en ook van het dragen van de kist naar de auto. Ik ga als laatste bij de familie weg en ben al bij het crematorium als de familie aankomt.

Afscheidsfotografie Vaassen

Terwijl de familie in een andere ruimte samen komt kan ik alvast de zaal in en kan rustig een aantal foto’s maken.

Terwijl ik daar zo bezig ben moet ik wel even slikken….. Veel tijd van nadenken heb ik niet de deur gaat open en de familie komt eraan. Snel zoek ik mijn plekje op en begin te fotograferen.

Er wordt muziek gedraaid, toespraken gehouden. Ik loop rustig heen en weer om alles vast te kunnen leggen. Rustig kijkend naar mooie beelden en ja daar hoort ook de emotie bij. Het was een crematie met een lach en een traan.

Thuis aangekomen heb ik de foto’s op de NAS gezet en ook nog even op de kaartjes laten staan.
Mijn toestel heeft een dubbele kaartslot. Ik kan het toestel zo instellen dat hij op beide kaarten de foto’s zet. Zo heb ik al een backup in de camera. Dat geeft mij een fijn gevoel.

Voor mij nog de taak om de foto’s uit te zoeken en daar een mooi album van te maken.
Deze is dankbaar in ontvangst genomen.

Ik vond het een hele bijzondere dag. Het is echt geweldig om dit te mogen doen.

Hierbij bedank ik de familie in het vertrouwen dat ze in me hadden.

Veel liefs,
Anne-Marie Pannekoek